جولای خدا

مینویسم... هی می خونم...

چه روزایی هست این روزا... داخلی و خارجی...قبلا فکر می کردم اگه خلوت بهم بدن میشینم برا خودم و خدام وقت میذارم... الان دورم... خیلی زیاد

باز مسقطم... ترور تو عراق...حادثه کرمان... ساقط کردن هواپیما بیخ گوشمون...مرگ سلطان قابوس... فردا صبح که از خواب پا شم چه خبر می خواد بشه...

این روزا چیه خدا؟ به چیش فکر کنم؟ به کجاش؟... دلتنگیم رو چه کنم...

عجیب روزاییه

صبح جمعه

تهران

صدای آهنگ سنتی از رادیو قدیمی

احساس آرامش، احساس امنیت

نگرانی

همه دائم می گن برکت رو خدا میده. هر چی بجنگی روزی تو دست خداست...

بهش باور هم داریم؟ چرا نمود نداره پس

من و همصحبتی اهل ریا دورم باد

از گرانان جهان رطل گران ما را بس

قصر فردوس به پاداش عمل می‌بخشند

ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

در نا امیدی بسی امید است، پایان شب سیه سفید است

خدایا هر چی بشه باز بنده ایم...

سیاهه؟

همه چی سیاهه؟ نور امید نیست؟

صبح که پا میشم همش سیاهی می بینم؟ بی انصاف ها می تازن... کارشون پیش میره، حرفشون برو داره ...

وضعیت خوب نیست. امید کمه. تو همه این شرایط میدونم که باز باید توکل کرد و امید داشت.

کاش دنیا خاکستری تر بشه، سفید تر بشه، انصاف مسلط بشه...

آهای فلک که گردنت از هممون بلند تره...

به ما که خسته ایم بگو .. خونه ی بهار کدوم وره...

این همه سختیایی که گذشت و حل هم نشد...

آخر سالی کرونا هم اضافه شده...

خیلی دوست دارم بدونم سال دیگه این موقع ها چیا مینویسم و وقتی مطالب 6 ما آخر این سال رو می خونم چه حسی دارم...

وقتی فاصله می گیری عادی میشه برات.

عادت می کنی به فاصله... اولش سخته بعدش عادت می کنی...

فاصله خیلی حرف داره، خیلی معنا داره...

خدایا میدونم از تو هم فاصله گرفتم و بهش عادت کردم... کمکم کن بتونم فاصله رو جبران کنم...